به نقل از «مجله همگردی»

لات مار هولی: جشنی در هند که در آن زنان مردان را با چوب میزنند

تاریخ انتشار: ۱۳ شهریور ۱۳۹۷ | کد خبر: ۲۰۴۶۶۰۴۴

هند کشوری با فرهنگ ها و ادیان متنوعی بوده و از این رو جشنواره های مذهبی هند بسیار زیادند. وقتی صحبت از جشن های مذهبی هند باشد، نمی توان هیچ ملتی را یافت که این جشن ها را با حرارت تر از هندیان برگزار کند. هیچ جشن دیگری را نمی توان جایگزین این جشنواره کرد. در اینجا همه چیز در مورد این جشنواره و دلیل برگزاری آن را برایتان بازگو می کنیم.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

معنی لات مار هولی چیست؟

لات (چوب) مار (زدن) هولی (جشنواره رنگ در هند). کل این عبارت به معنای جشنواره هولی است که در آن از چوب دستی برای کتک زدن استفاده می شود.

نحوه برگزاری این جشن

هزاران مرد از تمام ماتورا در اوتار پرادش به روستای بارسانا به معبد رادا رانی می آیند. بعد از یک مراسم مذهبی کوچک، همه در معبد و راهروی باریکی به نام "Rang Rangeeli gali" (خط رنگی) جمع می شوند.
جشن به این ترتیب شروع می شود که زنان بر روی همه مردان رنگ می پاشند. روستائیان آهنگ های محلی می خوانند و زنان می رقصند. مغازه ها نوشیدنی سردی به نام تاندای سرو می کنند که از نوعی شاه دانه خوراکی به نام بنگ تهیه شده است. در روز بعد، مردان دوباره به بارسانا می روند و این بار آنها بر روی زنان رنگ می پاشند. سپس زنان چوب دستی هایشان را بیرون می کشند و سعی می کنند مردان را بزنند؛ البته باید بدانید که مردها برای حفاظت خود سپر هایی دارند. در حالی که مردان سعی می کنند خود و یکدیگر را نجات دهند، زنان و دوستانشان کار را ادامه می دهند. همه این ها یک شوخی بوده و همه از این کار لذت می برند و سرگرم می شوند.

داستان اساطیری لات مار هولی

داستان های اساطیری هند بیشتر در مورد مراحل مختلف زندگی لرد کریشنا نوشته شده اند. در آن روزگار، کریشنا یک مرد جوان و بازیگوش بود. او اغلب به بارسانا روستایی که معشوقه اش رادا زندگی می کرد، می رفت. یک بار، چند روز قبل از جشن هولی، که کریشنا با دوستانش به بارسانا رفته بودند، آنها رادا و همراهانش را مورد تمسخر قرار دادند. به خاطر این اهانت و بی ادبی، رادا و دوستانش، آنها را با چوب دستی دنبال کردند و فراری دادند. در واقع برگزاری این جشن از جشن های مذهبی هند این افسانه را دوباره به تصویر می کشد.

جشنواره لات مار هولی در کجا برگزار می شود؟ (محل برگزاری جشن)

از آغاز افسانه لات مار هولی با کریشنا، این جشنواره در ماتورا که تصور می شود کریشنا در آنجا متولد شده، برگزار می شود. کریشنا یکی از محبوب ترین و محترم ترین خدایان هندو است.

منبع: مجله همگردی

کلیدواژه: جهانگردی هند جهان گردی هندوستان تور اروپا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت hamgardi.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «مجله همگردی» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۰۴۶۶۰۴۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

«بهاربد»؛ جشنی قدیمی‌تر از بعثتِ زرتشت

پانزدهم اردیبهشت مصادف با جشن «بهاربد» است؛ روزی که هم بهار به نیمه می‌رسد و هم بنابر روایتی همزمان با بعثت زرتشت است. هرچند در حال حاضر شاید کمتر کسی از این مناسبت خبر داشته باشد.

به گزارش ایسنا، درست پنج روز بعد از جشن «چله نوروز» که البته همین مناسبت هم تنها در برخی نقاط مرکزی کشور از جمله کرمان و شیراز به شکل رسمی‌تر برگزار می‌شود، جشن «بهاربد» فرا می‌رسد؛ مناسبتی کهن که به سختی می‌توان رد پای مشخصی از آن حتی در میان مقالات و مطالعات پژوهشگران یافت.

در ایران باستان تقویم بر اساس گاهَنبار‌ها رواج داشته و مردم بر اساس آن آغاز و میانه هر فصل را جشن می‌گرفتند. جشن‌های گاهنباری، ادامه و بازمانده‌ای از نوعی تقویم کهن در ایران باستان است که طول سال خورشیدی را نه به دوازده ماه خورشیدی، بلکه به چهار فصل و چهار و نیم فصل تقسیم کرده‌اند و هر یک از این بازه‌های زمانی، نام و جشنی ویژه به همراه داشته است.

در پانزدهم اردیبهشت ماه نیز جشن «بهاربد» و زمان گاهنباری به نام «میدیوزَرِم» به معنای میانه فصل سبز برگزار می‌شده است. یکی از نکات مهم درباره جشن‌های ایرانی، وابستگی آن‌ها با امور کشاورزی بوده است. روندی که از یک سو به کاشت، داشت و برداشت کشاورزان کمک می‌کرده و از سوی دیگر بهانه‌ای برای شکرگزاری نعمت‌های پروردگار از جمله رُستنی‌های زمین بوده است.

سال گاهنباری از نخستین روز تابستان آغاز شده و پس از هفت پاره زمانی، یعنی پایان سه فصل و چهار میانه فصل، به آغاز سال بعدی می‌رسیده است. پایان بهار یا آغاز تابستان مانند دیگر فصل‌ها، دارای جشن گاهنباری نبوده و تنها به عنوان جشن آغاز سال نو به شمار می‌رفته است.

از سوی دیگر بخش‌هایی از کتاب زادسپرم (کتابی تألیف شده توسط یکی از پیشوایان زرتشت) به جز اشاره‌های کوتاهی که به تاریخچه و رویداد‌های زمان زرتشت می‌پردازد، بعثت او به پیامبری را نیز به میانه بهار یا «بهاربد» نسبت می‌دهد. جشن «بهاربد» که از بزرگترین و مهم‌ترین جشن‌های ایرانیان است و حتی پیش از رواج دین زرتشتی در عصر ساسانی نیز برگزار می‌شده است.

آخرین سند مکتوب از برگزاری جشن «بهاربد» در گزارش کوتاه و مهم ابوریحان بیرونی در کتاب آثارالباقیه آمده است. او در این گزارش به اهتمام فراوان مردم برای برگزاری جشن «بهاربد» اشاره کرده است و همین موضوع بیانگر اهمیت چنین جشنی در ایران باستان است. جشنی که احتمالا برخی بعد از خواندن این گزارش تازه به وجود آن پِی ببرند! درحالی که به نظر می‌رسد احیای چنین مناسبت‌های اصیلی بتواند رد پای مناسبت‌های وارداتی را کمرنگ‌تر کند.

پی‌نوشت: در بخش‌هایی از گزارش از کتاب «جشن‌های ایرانی باستان» نوشته محمدحسین موسوی استفاده شده است.